Η απόφαση ή η θεωρία του "έφτασε ο κόμπος στο χτένι"

Μια απόφαση που όταν παρθεί θα αλλάξουν κάποια δεδομένα στη ζωή σου, θεωρητικά, είναι σημαντική. Σημαντικότερο είναι ίσως το χρονικό διάστημα και οι σκέψεις που το γεμίζουν μέχρι να την πάρεις. Σκέφτεσαι, για παράδειγμα, να μετακομίσεις. Το φιλοσοφείς από ‘δω, το ψειρίζεις από ‘κει, ενθουσιάζεσαι με τα θετικά. Σκέφτεσαι το νέο σπίτι. Θα το διαλέξεις καλύτερα αυτή τη φορά, να μην είναι ούτε πολύ μικρό, σαν εκείνη τη γκαρσονιέρα που νοίκιαζες κάποτε που δε μπορούσε να ‘ρθει ένας άνθρωπος για καφέ, ούτε πολύ μεγάλο, σαν εκείνο που είχες τρομάξει να το ζεστάνεις. Θα τσεκάρεις σίγουρα τα υδραυλικά, να μη θες ένα κάρο λεφτά με το που μπεις για βρύσες και θερμοσίφωνες, αλλά και τη ντουλάπα, να μπορείς ν’ αποθηκεύεις τα πράγματά σου όταν αλλάζουν οι εποχές. Φαντάζεσαι τον νέο χώρο, ότι θα τον φτιάξεις καλύτερο από τον τωρινό, ώστε να σε αντιπροσωπεύει περισσότερο. Ναι, θα έχεις λιγότερα πράγματα, αλλά θα τα ‘χεις διαλέξει ένα προς ένα. Αναρωτιέσαι πως θα είναι η νέα γειτονιά. Σίγουρα δεν θα ήθελες τον ιδιοκτήτη πάνω στο σβέρκο σου ή καμία απελπισμένη γιαγιά που θα κρέμεται από την καθημερινότητά σου και τη ζωή σου. Θα περάσεις από απανωτά σκανναρίσματα τον νέο ιδιοκτήτη. Θα ζυγίσεις πόσο θα σου πρήξει τα συκώτια ο ένας και πόσο ο άλλος και θα διαλέξεις αυτόν που θα σου τα πρήξει λιγότερο. Πάνω που είχες ενθουσιαστεί, μετράς όλες αυτές τις παραμέτρους. Και σου βγαίνουν πολλές και δύσκολο να ικανοποιηθούν όλες. Σου περνάει πάντα από το μυαλό ότι «καλά είμαι μωρέ…», έχω συνηθίσει, έχω τακτοποιηθεί στη γωνιά μου, που να τρέχω τώρα…Συνεχίζεις, τότε, να το ψειρίζεις, σκεπτόμενος τα θετικά του τωρινού σπιτιού και μπερδεύεσαι εντελώς. Αυτή η κατάσταση της αναποφασιστικότητας θα μπορούσε (θεωρητικά) να συνεχιστεί για πάντα. Ή θα μπορούσες να αναθέσεις τη λύση της στη μοίρα ή τύχη, όταν για παράδειγμα θα σε διώξει ο ιδιοκτήτης γιατί χρειάζεται το σπίτι για «ίδια χρήση». Εξαρτάται, λοιπόν, από το πόσο πολύ σε «τρώει» η μετακόμιση. Πόσο την έχεις ανάγκη. Και πόσο αντέχεις στο αυτομαστίγωμα της αναποφασιστικότητας. Κι εδώ έρχεται να «κουμπώσει» η θεωρία μου (μία από τις πολλές) του «έφτασε ο κόμπος στο χτένι». Όταν θα συμβεί αυτό, θα είσαι πια σίγουρος για το τι θες. Ό,τι κι αν είναι αυτό, είτε να μείνεις, ή να φύγεις.