Διαβάζοντας αυτήν την ανάρτηση του συνβλόγερ τροβατόρε, σχετικά με τη χρησιμότητα και την αξία των πραγμάτων, θυμήθηκα μία ταινία μεγάλου μήκους κινουμένων σχεδίων που παίχτηκε στο φεστιβάλ την προηγούμενη εβδομάδα. Η ταινία λεγόταν Kirikou and the Men and the Women και αφηγούνταν μικρές (αυτοτελείς) ιστορίες των κατοίκων ενός αφρικανικού χωριού και βασικά του "ήρωά" του, του Κιρικού, ενός μικρού παιδιού που ξεχωρίζει με το χαρακτήρα και τις πράξεις του. Καταφθάνει, λοιπόν, μία μέρα στο χωριό μια περιπλανώμενη γυναίκα, μεγάλη σε ηλικία, και τη ρωτούν οι συγχωριανοί του Κιρικού τι ψάχνει. Εκείνη απαντά ότι πηγαίνει από χωριό σε χωριό και αφηγείται ιστορίες που ήδη ξέρει, αλλά ψάχνει και νέες ιστορίες που έχει να τις δώσει το κάθε χωριό. Οι συγχωριανοί τότε γίνονται πιο αμυντικοί και της λένε, καλά, και γιατί να αφηγείται κανείς ιστορίες, ποιά η χρησιμότητά τους και ποιόν ενδιαφέρουν; Μόλις, δε, καταλαβαίνουν ότι θα πρέπει να την κοιμίσουν και να την ταΐσουν για όσο θα μείνει στο χωριό, τότε δυσανασχετούν εντελώς. Η γυναίκα τους πείθει να ακούσουν τι έχει να πει κι εκείνοι της λένε, ωραία, σε ακούμε, πες μας μια ιστορία. Κι εκείνη τους απαντά, ότι δε γίνεται να σας πω την ιστορία εδώ στα όρθια και μάλιστα μέρα μεσημέρι Πρέπει να είναι βράδυ και να καθόμαστε γύρω από τη φωτιά. Έτσι και γίνεται, και το βράδυ οι συγχωριανοί μαγεύονται από την ιστορία της γυναίκας και λαχταράνε να έρθει το επόμενο βράδυ για να καθίσουν όλοι γύρω από τη φωτιά και ν' ακούσουν τη συνέχεια.
Το μήνυμα είναι νομίζω πολλαπλό. Εκτός από τον φόβο για κάτι καινούριο - ασυνήθιστο κι εκτός από το καλλιτεχνικό - άχρηστο, υπάρχει και το μήνυμα της αξίας της γυναίκας και της αξίας των ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας που μπορεί φαινομενικά να μην βοηθούν (με κάποιον πρακτικό-χειροπιαστό-χειρωνακτικό τρόπο), αλλά η αξία τους βρίσκεται αλλού...
!
ΑπάντησηΔιαγραφή