Πριν καλά - καλά ολοκληρωθεί η θερινή ραστώνη, εν μέσω και των εξελίξεων στην Εκπαίδευση, σημειώνεται κινητικότητα στην κεντρική πλατεία της Αθήνας. Μπροστά σε ένα «θερμό» όπως προμηνύεται χειμώνα, το κίνημα των πλατειών επιχειρεί την ανασυγκρότηση στον αντίποδα της ασκούμενης πολιτικής. «Οι λόγοι που μας κατέβασαν στο δρόμο δεν έχουν εκλείψει», τονίζουν στο tvxs.gr πολίτες που στηρίζουν το εγχείρημα.
Οι γνωστοί ως «αγανακτισμένοι» επέστρεψαν στο Σύνταγμα την Κυριακή το βράδυ. Μερικές εκατοντάδες πολίτες παρακολούθησαν τοποθετήσεις εκπροσώπων της ακαδημαϊκής κοινότητας με αντικείμενο τις αλλαγές τις οποίες προωθεί άμεσα (προς ψήφιση στη Βουλή) το υπουργείο Παιδείας για το ελληνικό Πανεπιστήμιο -σημειώθηκαν και κάποιες αντιδράσεις για την παρουσία τους. Στο πλαίσιο διήμερης διαμαρτυρίας, το θέμα της ανοιχτής συζήτησης η οποία επιχειρήθηκε έφερε τον τίτλο: «Πανεπιστήμιο για την κοινωνία και όχι για τις επιχειρήσεις».
Παράλληλα, είναι σε εξέλιξη διαδικασίες προετοιμασίας για το ραντεβού του Σαββάτου (3 Σεπτεμβρίου), οπότε και προσδοκάται από τα μέλη του κινήματος να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις αναβίωσης του εγχειρήματος, με την ανάληψη πρωτοβουλιών (συζητείται το ενδεχόμενο διοργάνωσης συλλαλητηρίου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης) και τη λήψη αποφάσεων για το χαρακτήρα και τη στρατηγική του. Ανάλογες κινήσεις φέρονται να προωθούνται και σε άλλες πόλεις της χώρας.
Όπως είναι γνωστό, το ετερόκλητο κίνημα της πλατείας -όπως αυτό έδρασε τους προηγούμενους μήνες- δεν εκπροσωπείται. Αυτό υπογραμμίζουν, άλλωστε, όσοι από τους πολίτες που κατεβαίνουν στο Σύνταγμα τοποθετούνται δημόσια. «Δεν είμαι της πλατείας, είμαι στην πλατεία», διαμηνύει στο tvxs.gr ο Μιχάλης, ο οποίος διευκρινίζει ότι ο ίδιος δεν επιθυμεί να συμμετέχει σε οργανικές θέσεις του κινήματος και επισημαίνει πως «το φαινόμενο είναι που έχει σημασία». Το φαινόμενο το οποίο χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι «σε σχέση με άλλες περιπτώσεις του παρελθόντος, ανεξαρτήτως προέλευσης, ο κόσμος βγαίνει από μόνος του στο δρόμο.
«Οι λόγοι για τους οποίους το προηγούμενο διάστημα πέρασαν από το Σύνταγμα τουλάχιστον 2 εκατ. άνθρωποι δεν έχουν εκλείψει. Πρόκειται για τα άμεσα αποτελέσματα των πολιτικών που εφαρμόζονται, για τα καθημερινά βιώματα του κόσμου», δηλώνει, προσθέτοντας: «Αποδεικνύεται ότι οι πολιτικές τις οποίες έχουν επιλέξει κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ δεν «βγαίνουν». Τίποτα δεν δείχνει ότι θ’ αλλάξει το κλίμα στην οικονομία, στην οποία σημειώνεται τεράστια πτώση της κατανάλωσης, κ.ο.κ.».
Κατά τη γνώμη του, «μετά την πρώτη ρήξη που σημειώθηκε τους προηγούμενους μήνες, προβλέπεται εξεγερσιακό κλίμα για τη συνέχεια. Το επόμενο διάστημα αναμένεται διάχυση του κόσμου στις πλατείες. Ανάπτυξη και δικτύωση των πολιτών, μάλιστα, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κυρίως ανάμεσα στις χώρες που αποκαλούνται P.I.I.G.S. -Πορτογαλία, Ιρλανδία (ή Ιταλία), Ελλάδα, Ισπανία».
Σχολιάζοντας τις αξιώσεις οι οποίες εκφράζονται για συγκεκριμένη και ενιαία πολιτική πρόταση των «αγανακτισμένων» ή αλλιώς «αποφασισμένων», αναφέρει: «Είναι παρεξηγημένη η έννοια κίνημα, το οποίο δεν κάνει κάτι άλλο από το να επιδιώκει τη συμφωνία πολιτών διαφορετικών αντιλήψεων σε κάποια πράγματα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι συζητήσεις στην πλατεία έχουν υπερβεί τα βασικά ζητήματα που τίθενται στο επίκεντρο της διαμαρτυρίας, αυτό είθισται να συμβαίνει και δεν αναιρεί το προηγούμενο. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει, και δεν πρέπει να υπάρξει, αντιπρόταση σε θεσμικό πλαίσιο. Στο οποίο θεσμικό πλαίσιο, άλλωστε, αντιτίθεται το κίνημα των πλατειών».
Ο Μιχάλης κάνει λόγο για μία πλατφόρμα συμφωνίας η οποία έχει επιτευχθεί έως σήμερα και αφορά τα εξής:
-«Εναντίωση και απέχθεια απέναντι στο σύνολο του πολιτικού φάσματος, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις αναφορικά με τις ευθύνες οι οποίες αναλογούν στον καθένα».
-«Το σαφές και συγκεκριμένο μήνυμα: «Πάρετε το Μνημόνιο και φύγετε από εδώ», το οποίο βάζει η συνθηματολογία στις πλατείες από ανθρώπους που κρατούν είτε την ελληνική σημαία, είτε τη σημαία... της Λιβύης, είτε ακόμη και πέτρα (αν και κακώς κατά τη γνώμη μου)».
-«Το γεγονός, όπως φαίνεται να έχει ξεκαθαριστεί, ότι πρόκειται για ένα κίνημα αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό, σε πείσμα των όποιων αυτόνομων υπερεθνικιστών ή προβοκατόρων (έχουν άλλωστε εντοπιστεί στο Σύνταγμα άτομα με ταυτότητες αστυνομικών να πετούν πέτρες). Άλλο είναι ο εθνικισμός ανέργων που σηκώνουν την ελληνική σημαία, άλλο είναι η Χρυσή Αυγή και τα δολοφονικά πογκρόμ της, άλλο είναι κάποιοι αυτόνομοι φασίζοντες».
Στο μεταξύ, στον ιστότοπο real-democracy.gr, διατυπώνονται και άλλες απόψεις, όπως η ακόλουθη: «Πιστεύω πως ενώ η κατάσταση είναι δύσκολη για τον Έλληνα πολίτη, και θα γίνει χειρότερη, απ' ότι παρακολουθώ στο Διαδίκτυο, και στη σελίδα αυτή μια και σήμερα έγινα μέλος, σε μεγάλο βαθμό υπάρχει πολύ θεωρία. Η άποψη μου είναι ότι το γρηγορότερο δυνατό πρέπει να υπάρξουν συγκεκριμένοι στόχοι δραστηριοποίησης των πολιτών και όχι πολλές κουβέντες που επί της ουσίας δεν καταλήγουν πουθενά, παρά εμπλουτίζονται με επιπλέον θέματα τα οποία πολλές φορές είναι δευτερεύουσας σημασίας». Έτερες ομάδες πολιτών επιδιώκουν ένα είδος πολιτικής συγκρότησης -όχι τη δημιουργία κόμματος- με αρχές και θέσεις, προτείνουν μία πιο «ανοιχτή» στάση απέναντι στα συνδικάτα ή υπερασπίζονται με θέρμη διεργασίες για μία πιο άμεση δημοκρατία.
Ανάλογες τοποθετήσεις έχουν διατυπωθεί στο πλαίσιο ενός διαλόγου ο οποίος συνεχίζεται όλο αυτό το διάστημα γύρω από τα κίνητρα και τους στόχους του κινήματος των πλατειών, η δράση και η μαζικότητα του οποίου δοκιμάζεται με την έναρξη του Φθινοπώρου.
από
